Słodko-gorzki Patryk K. i ogłoszenie wyników II Chojnowskiego Konkursu Poetyckiego
Data utworzenia: 19 październik 2012, 10:48 Wszystkich komentarzy: 1
Patryk K. niczym Adaś Miauczyński pokazał swoją tragedię otulając ją niemałą humoru. Ogrom opowiedzianych przeżyć, mimo gorzkiego smaku, skutkował salwami śmiechu dobiegającymi z widowni. Wszystko to dopracowane do granic perfekcji, oprawione naturalnością i mimo trudnej formy jaką bez wątpienia jest monodram dało piorunujący efekt bliskości widza z autorem i z jego problemami.
Krzysztof Grabowski wielkim autorem jest i basta. Na tym w gruncie rzeczy mógłbym skończyć ten tekst… Spróbujmy się jednak zmierzyć z ogromem emocji tętniących ze sceny we wczorajszy wieczór.
Spektakl rozpoczął się jeszcze przed startem, gdy aktor dzierżąc w dłoni flaszkę „gorzkiej” bratał się z widownią. Po chwili widzowie z nieświadomością stali się częścią Patrykowego świata. I polubili go, chyba za to, że w życiu mu niewiele wychodzi… Wspomnijmy tylko problemy jego ojca z odróżnieniem butów żółtych od brązowych czy niedoczekanie prezentu urodzinowego. W życiu osobistym Patryk K. też nie miał lepiej. Gdy wydaje mu się, że znajduje szczęście i spełnienie, kobietę idealną, ono… No właśnie, nie istnieje? Jest tak blisko, lecz ogromnie daleko…
Sympatia widowni do Grabowskiego, który wcielił się w postać Patryka może wynikać z przywar Polaków. Szukamy wokół ludzi mierzących się z problemami, darzymy ich większą sympatią niż tych, którym w życiu wyszło. Wolimy współczuć niż pogratulować, pocieszyć niż cieszyć się wspólnie.
W zalewie śmiechu komentującego przez widownie każdą emocję, gest, zdanie aktora przychodzi moment goryczy. Nagromadzenie problemów przerosło Patryka, w świecie nieszczęść i niepowodzeń bliska nam forma powoduje wynaturzenie postaci, z Patryka Everymana (K. jak każdy?) wychodzi Patryk-dewiant. I przestaje być śmiesznie…
Oglądając monodram „Patryk K.” w wykonaniu Krzysztofa Grabowskiego miałem wrażenie, że widzę przed sobą dawno nie widzianego kumpla z podstawówki. Granica jaka występuje w relacjach aktor-widz została przecięta ostrym ostrzem siekiery, nieodłącznym atrybutem na scenie. Mimo cudzego tekstu – Grabowski bazował na tekstach "Moje pierwsze samobójstwo", "Miasto utrapienia", "Marsz Polonia" Jerzego Pilcha –naturalność tętniła ze sceny. Stand-up comedy, forma jaką obrał aktor połączona ze wspaniałym aktorstwem, muzyką Antony and the Johnsons, grą świateł, wykorzystaniem rekwizytów czyni ze spektaklu „Patryk K.” monodram kompletny. Nic dodać, nic ująć.
Przy okazji spektaklu „Patryk K.” rozstrzygnięty został II Chojnowski Konkurs Poetycki. W kawiarence MOKSiR przy kawie, herbacie, czerwonym winie i słodkim poczęstunku spotkali się chojnowscy miłośnicy słowa. Obecność Krzysztofa Grabowskiego, który był jednym z jurorów, przysłużyła się do możliwości wysłuchania dzieł nagrodzonych w konkursie w wykonaniu aktora. Przy okazji mieliśmy również możliwość wysłuchania utworu zarejestrowanego podczas niedawnej Chojnowskiej Jesieni z Muzyką Dawną – prace nad wydaniem płyty z koncertem trwają.
Chojnowskim mistrzom słowa serdecznie gratulujemy!
16:37